1 listopada 2009

Ku pamięci...

Te zdjęcia powstały 6 lat temu na naszym stareńkim cmentarzu. Byłam w zaawansowanej ciąży z Wiktorkiem, z naszym cudem wyczekanym. Czekaliśmy na niego 5 dłuuugich lat, bez nadziei, że jeszcze nam się uda... I tak musiał KTOŚ zrobić dla niego miejsce na ziemskim padole...
Po smutku przyszła długo oczekiwana radość... Zadumajmy się dziś na chwilę...



12 komentarzy:

  1. Pamiętam tamte chwile..ich urok i nostalgiczny charakter miejsca..mialas wtedy ogrodniczke ubrana..i rece Ci marzły :)Jak ten czas umyka..cieszmy sie kazda chwila..

    OdpowiedzUsuń
  2. Piękne zdjęcia, nostalgiczne, sentymentalne, wzruszające. Razem z Twoim postem przypominają co jest w życiu naprawdę ważne...

    OdpowiedzUsuń
  3. Piękne zdjęcia i piękne pomniki,naznaczone mijającym czasem...

    OdpowiedzUsuń
  4. Też zauważyłam taką "prawidłowość" ktoś musi odejśc by ktoś mógł nadejść... czasem jest tak, że ból miesza się z radością.
    Ale chyba tak w życiu jest....

    Uwielbiam stare cmentarze, ich klimat, magię, ciszę. Zadumę jakiej oddaję się bez pośpiechu...

    Twoje zdjęcia cudnie ilustrują ten nastrój..
    Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  5. zdjecia do zadumy :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Tak.Masz rację.Zadumajmy się.
    Piękne zdjęcia

    OdpowiedzUsuń
  7. wędrówka dusz, u mnie też tak było...

    OdpowiedzUsuń
  8. Owiane mgiełką tajemnicy...smutku i radości.

    Uwielbiam stare cmentarze, omszałe posągi i ten klimat przemijania, który pozwala uwolnić myśli od codzienności i pomyśleć "Skąd przybyliśmy, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy..."

    Dziękuję jak zwykle za cudowne zdjęcia.

    OdpowiedzUsuń
  9. ...też ostatnio robiłam podobne fotki starych pomników na cmentarzu w moim mieście... są prawie identyczne jak Twoje... i tak samo piękne...

    ...wzruszająca i sentymentalna galeria...

    dziękuję...

    OdpowiedzUsuń