"Odyseja złomowa"

Wspominałam już nie raz między wierszami, że kocham kino. Do tej pory nie rozszerzałam tego wątku na łamach mojego bloga, ale dzisiaj zrobię wyjątek, może nawet nie ostatni:). Dlatego wyjazd na letnią akademię filmową w Zwierzyńcu, w ramach rocznicowego wypadu, był dla mnie nie lada gratką. Mam to ogromne szczęście, że mój Gero dzieli ze mną tą pasję i wspólne ślęczenie w kinie sprawia nam obojgu wiele frajdy.

Wśród wielu propozycji zachwycił nas skromny polski film "Odyseja złomowa". Przy dźwiękach z "Odysei kosmicznej 2001" mknie przez górzysty Kirgistan karawana tirów. Legendarny "jedwabny szlak" nabiera nowego wymiaru. Ciężarówka, pamiętająca czasy imperium radzieckiego, wiezie złom. Tylko to pozostało po dawnym molochu - kupa zardzewiałego żelastwa. Tonami skupują go Chińczycy, aby później wyprodukować z niego miliony żyletek i aluminiowych łyżek. Kirgiski pastewny lud pyta, dlaczego to nie my produkujemy te żyletki, dlaczego to nie my budujemy nowe domy, dlaczego, dlaczego...? Olbrzymie bezrobocie i pogłębiająca się frustracja ludzi, a na ich tle kirgiski kierowca ciężarówki. On nie pyta, on ma na utrzymaniu rodzinę. Wsiada za kierownicę i pokonuje setki kilometrów do Chin. Z jego ust nie usłyszycie skargi. Jak mantrę powtarza "jestem szczęśliwy", "uwielbiam być kierowcą", "kocham to, co robię".
Ale inni widząc pędzące szutrową drogą nowiutkie, chińskie tiry, z kpiną w głosie mówią : "ich są tylko litery..."

Gdy na drugi dzień pędziłam rowerem przez roztoczańskie łąki i pola przed oczami wciąż przewijały mi się klatki z tego filmu. Aż nagle zobaczyłam obrazki rodem z "Odysei..."