Skorupiaki

Historię mają już całkiem niezłą, choć nie przebrzmiewa w nich los pokoleń. Ich wartość sentymentalna jest nieoceniona. Pochodzą od rękodzielnika z Sopotu. Sopot, kilkanaście lat temu był pewnego rodzaju "Mekką" dla mnie i mojego dzisiejszego, kochanego małżonka. Gdy zbliżało się lato, dwoje zakochanych po uszy nastolatków wzięło ze sobą plecaki i namiot, szumnie nazwany "dwójką" i rozbiło się w nadmorskim kurorcie. Nie dla nas wtedy Grand Hotel i uciech nocnych klubów. Nasze uszy pieścił szum morza i pisk mew, a przytulność i komfort zapewniały wspólne objęcia. Spacerując po "Montelupiaku" natknęliśmy się na cudną, ręcznie robioną ceramikę. Jej cena przekraczała jednak nasz budżet wakacyjny. I nawet w najśmielszych marzeniach, nie przypuszczaliśmy, że w niedługim czasie moi rodzice zawitają w kurorcie i pamiętając ciągłe nasze wzdychania nad owymi cudami, postanowią zrobić nam niespodziankę. Garnuszki od razu zyskały miano "skorupiaków" i tak pozostało do dziś. Ja z mojego kubka nie korzystam już od jakiegoś czasu, ale mąż nadal pija skorupiakową kawkę w pracy.
A propos, ceramika z postu "Kawa czy herbata" też pochodzi z Sopotu, ale to już inna historia...